هجدهمین نمایشگاه بین‌المللی گردشگری تهران، به‌عنوان یک رویداد بزرگ در صنعت گردشگری کشور، ویژگی‌ها و چالش‌های خاص خود را داشت که می‌توان آن را از زوایای مختلف نقد و بررسی کرد.
نقاط قوت:
تنوع استان‌ها و موضوعات: یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های نمایشگاه امسال، حضور گسترده استان‌ها با تم‌های مختلف و متنوع بود. هر استان با معرفی ظرفیت‌های خاص خود، از گردشگری روستایی گرفته تا گردشگری صنعتی و طبیعی، نشان داد که ایران دارای پتانسیل‌های بی‌نظیری است که می‌تواند در سطح جهانی مورد توجه قرار گیرد.
اجرای گروه‌های آیینی: نمایش‌های آیینی و فرهنگی هر استان باعث ایجاد فضایی جذاب و پرانرژی در نمایشگاه شد. این بخش، به‌ویژه برای بازدیدکنندگان خارجی، فرصتی مناسب برای آشنایی با فرهنگ‌ها و رسوم مختلف ایران بود. اجرای زنده گروه‌های محلی و آیینی، به‌ویژه در بخش‌های خارج از سالن، توانست حس واقعی فرهنگ‌های بومی را منتقل کند.
بوم‌گردی: با توجه به توجه روزافزون به گردشگری پایدار و طبیعت‌محور، نمایشگاه به‌خوبی توانست بوم‌گردی را در کانون توجه قرار دهد. اختصاص فضای ویژه برای بوم‌گردی‌ها و معرفی این نوع گردشگری به بازدیدکنندگان، حرکت مثبتی بود که می‌تواند در آینده تأثیر زیادی بر جذب گردشگران طبیعی و مسئولانه داشته باشد.
حضور فناوری در نمایشگاه: برخی از استان‌ها با استفاده از فناوری‌های جدید و امکانات نمایشی، توانستند جذابیت‌های استان خود را به‌طور مؤثرتری معرفی کنند. این روند می‌تواند در ارتقای تجربه بازدیدکنندگان و نیز جذب سرمایه‌گذاران و گردشگران مؤثر باشد.
نقاط ضعف:
کمبود برنامه‌ریزی یکپارچه: باوجود حضور گسترده استان‌ها و تنوع تم‌ها، به نظر می‌رسید که هماهنگی بین غرفه‌ها و برنامه‌ها ضعیف بود. برخی غرفه‌ها بیشتر بر روی نمایش‌های جذاب تمرکز داشتند، در حالی که برخی دیگر تنها به توزیع بروشورها و اطلاعات کاغذی اکتفا کرده بودند. این فقدان هماهنگی ممکن است از جذابیت و تأثیرگذاری کلی نمایشگاه بکاهد.
دور از نیازهای واقعی صنعت: علی‌رغم این‌که نمایشگاه فرصت خوبی برای ارتباطات تجاری فراهم می‌آورد، برخی از موضوعات مانند «سرمایه‌گذاری در گردشگری» و «چالش‌های صنعت گردشگری» در کارگاه‌ها به‌طور جامع و دقیق بررسی نشدند. این مسئله می‌تواند نشان‌دهنده این باشد که در برخی از حوزه‌ها، نمایشگاه بیشتر به رویدادهای نمایشی و تبلیغاتی پرداخته تا ارائه راهکارهای واقعی و عملی برای حل مشکلات صنعت.
نبود فضای کافی برای تعامل و شبکه‌سازی: به نظر می‌رسید که فضای مناسب برای تعاملات تجاری و شبکه‌سازی میان فعالان گردشگری محدود بود. نمایشگاه باید بتواند فضایی برای گفت‌وگوهای عمیق‌تر و برقراری روابط بلندمدت بین شرکت‌ها، مسئولان و سرمایه‌گذاران فراهم کند.
تمرکز بیشتر بر جاذبه‌های داخلی: اگرچه نمایشگاه فرصت خوبی برای معرفی ظرفیت‌های داخلی کشور بود، اما به‌نظر می‌رسد که به جاذبه‌های گردشگری جهانی و ظرفیت‌های بین‌المللی ایران توجه کمتری شد. این می‌تواند به‌طور منفی بر روی حضور گردشگران خارجی تأثیر بگذارد.
پیشنهادات:
تقویت هماهنگی بین استان‌ها و غرفه‌ها: با ایجاد یک ساختار منظم و یکپارچه برای غرفه‌داران و توجه به جزئیات بیشتر، می‌توان نمایشگاه را از نظر انسجام و جذابیت بهبود داد.
فراهم آوردن فضاهای بیشتر برای برقراری ارتباط تجاری: برای فعالان صنعت گردشگری، نیاز به فضایی بزرگ‌تر و مجهزتر برای برگزاری جلسات و تعاملات تجاری احساس می‌شود.
توجه بیشتر به گردشگری بین‌المللی: نمایشگاه باید بیشتر بر روی معرفی ایران به‌عنوان یک مقصد گردشگری بین‌المللی تمرکز کند و برنامه‌هایی برای جذب گردشگران خارجی و معرفی فرهنگ ایرانی در سطح جهانی ترتیب دهد.
در نهایت، هجدهمین نمایشگاه بین‌المللی گردشگری تهران می‌تواند به‌عنوان یک پلتفرم مهم برای معرفی ظرفیت‌های گردشگری ایران به شمار آید، اما بهبود در زمینه‌های برنامه‌ریزی و تعاملات تجاری می‌تواند آن را به یک رویداد بسیار تأثیرگذارتر تبدیل کند.